Zo af en toe lees ik eens wat. De krant bijvoorbeeld. En tijdschriften. En boeken. En vakliteratuur. En sinds ik de deur niet echt meer uit kan vanwege Corona, heb ik daarnaast ook nog eens een bovenmatige interesse ontwikkeld voor de blogs van de Makkelijke Moestuin. Je moet tenslotte wát.

Er zijn, met andere woorden, veel dingen waardoor ik me laat inspireren. Door deze liedtekst van Stef Bos bijvoorbeeld, die ik vanmorgen in een laatje tegenkwam:

“Je moet van twee kanten komen om elkaar te ontmoeten.
Je moet eigenlijk toevallig onderweg zijn.
Je moet geen doel voor ogen hebben
en je moet laten gebeuren waarvoor je bang bent.”

In de maanden waarin ik inmiddels thuis werkzaam ben, begint iedere dag met een ontmoeting met mezelf. Sterker nog, ik heb mezelf nog nooit zo vaak in de spiegel bekeken als tegenwoordig: door alle online-functionaliteiten als Zoom, MS Teams, Hangout en Google Meet lukt het om elkaar ook in deze tijden te ontmoeten. Als bijvangst constateer ik, terwijl ik wacht op anderen die inloggen, dat ik echt naar de kapper moet, dat die trui ook best in de Zak van Max kan en nog een aantal van dat soort o zo relevante zaken…

Ondertussen realiseer ik me ook iets anders. Iets veel belangrijkers. Namelijk: dat aan de basis van een ontmoeting een relatie ligt: wat speelt er bij een ander? Wat speelt er bij mezelf? In hoeverre reik ik uit naar een ander, laat ik hem of haar meekijken in datgene wat me bezig houdt? Wat stimuleert of belemmert me om (met de woorden vanuit Deep Democracy) daadwerkelijk tot “intieme gesprekken” te komen?

“Je moet van twee kanten komen om elkaar te ontmoeten.
Je moet jezelf in de ander durven zien
Zonder in die ander te verdwijnen.

Het kan opeens voor je staan,
het lijkt op iets om uit de weg te gaan.
Dat is het vreemde van geluk:
Je maakt het waar of je maakt het stuk.

Het kan jou bedreigen,
het kan jou behoeden
Maar je moet van twee kanten komen om elkaar te ontmoeten.”

Wat een voorrecht en wat een plezier om terug te kijken op een dag als vandaag waarin het lukt om die gesprekken te voeren. Gesprekken, van waaruit een ieder die ik gesproken heb weer verder kan. Gesprekken, die ook mij verder brengen, in het ontwikkelen van de kunst van het ontmoeten!