Voor Iris is de wereld één groot speelparadijs.
Zes jaar is ze inmiddels en ze neemt het leven zoals het komt.
Ze kijkt van nature vanuit kansen en mogelijkheden: “kan ik niet” komt in haar woordenboek niet voor. Als ze het naar haar zin heeft, dan weet iedereen dat.
En als ze het niet naar haar zin heeft, dan weet iedereen dat ook.

Iris weet wat ze wil, bij Iris hoef je nooit te gissen:
“Ik wil een aardbeiengebakje maar dan zónder slagroom.
Paaseitjes hoef ik niet, want ik lust geen chocola.
En het grapje dat opa net maakte, dat was gewoon een stomme grap”.

Iris tast af, Iris ontdekt.
Ze zoekt haar grenzen op en loopt tegen grenzen aan.
En waar nodig wordt ze liefdevol begrensd.
Iris onderzoekt en vindt haar ruimte:
ruimte waarin van alles kan ontstaan,
ruimte waarin van alles mogelijk is.

We hadden het er over, tijdens de Nu-even-niet-dag van vorige week:

☘️ hoe door ruimte (en tijd) te maken inzichten kunnen ontstaan;
☘️ dat datgene waarvan je dacht dat het onbereikbaar was, helemaal niet zo ver weg van je is als je jezelf uitnodigt om stil te staan bij datgene wat voor jou belangrijk is;
☘️ en dat dat oplevert dat, zoals een van de deelnemers het verwoordde, “je hetzelfde anders gaan zien”;
☘️ dat dingen dan ‘ineens’ binnen je bereik komen te liggen.

En het allergrootste inzicht?

☘️ dat de grootste ontdekkingen voor de deelnemers ontstonden tijdens een werkvorm waarin ze mochten…. knutselen: bladeren door tijdschriften, zoeken naar passende afbeeldingen en/of citaten, knippen, plakken.

Precies ja.
Zoals kinderen dat doen.
Zoals Iris dat doet.
Zoals we dat zelf ook ooit deden.

“Lekker zeg, dat scheuren!”, zei iemand na afloop.
“Waarom? Omdat ik me realiseer dat het allemaal niet zo netjes hoeft, niet zo binnen kaders.
Gewoon uitproberen, da’s lekker!”

Uit het hoofd dus.
Vanuit het hart.

Meer weten over de Nu-even-niet-dag?
Klik hier: Nu-Even-Niet-dag – Nijhuis en Van Vliet